Op 13 mei 1913 werd onze vereniging opgericht door een stelletje enthousiaste vissers. Helaas weten we niet meer uit de archieven wie dit waren. Wel weten we dat anno 2008 de enthousiaste vissers er nog steeds zijn. In de jaren tachtig vierde de vereniging zijn hoogte punt.

In totaal waren er toen ruim vierhonderd leden en behoorde de vereniging tot één van de grootste van de stad. In die jaren werden er wedstrijden georganiseerd met een deelname van rond de tachtig personen. We gingen toen met de bus en er reden er een aantal auto’s achteraan.

Er werd zelfs overwogen om een ledenstop in te voeren. Maar zo ver is het nooit gekomen. Als er met een winterwedstrijd ongeveer 45 personen meegingen, dan werd er over een slechte deelname gesproken. Vandaag zouden we gelukkig of ongelukkig zijn met een dergelijke deelname.

Ik denk dat het vandaag aan de dag ook niet meer verantwoord is met een dergelijk aantal te gaan vissen. Door de vele huizenbouw aan het water is er ook geen plek meer voor. Maar een iets grotere deelname zou welkom zijn. Het was een goede gewoonte om eens per vijf jaar een jubileum te vieren. Voor het vieren van dat jubileum werd er een commissie in het leven geroepen die dit mocht organiseren.

Het was de bedoeling dat die jubileumdag zo dicht mogelijk bij 13 mei moest vallen en uiteraard op een zaterdag. Die dag was een drukke dag voor het bestuur. ’s Middags werd er een receptie gehouden en kwamen de andere verenigingen de jubilerende vereniging feliciteren.

Meestal werden er als cadeaus bekers gegeven, die dan weer werden gebruikt voor de jubileumwedstrijd. ’s Avonds werd er een feestavond gehouden voor de leden en genodigden. Hier kwamen vaak nationale artiesten en werd het een dolle avond. Dan werd er een jubileum wedstrijd georganiseerd voor de leden waar zeker een klein honderd personen op af kwamen.

Na afloop was er een enorme prijzentafel met voor ieders wat wils. Zelfs werd er een jubileumconcours vervist met van elke vereniging de tien beste vissers. Het was een hele eer om hier aan mee te mogen toen. Maar dat alles is nostalgie en zal wel nooit meer terugkomen.

Op de website van Het Noorden kunt u nog foto’s bekijken van die vieringen. Een jubileumviering beperkt zich nu tot een aangeklede gratis jubileumwedstrijd. Maar het aantal deelnemers is beperkt. Meestal zijn het de deelnemers aan de reguliere wedstrijden.

Maar we vinden het nog steeds een gelegenheid om eens kennis te maken met de vereniging. Huub Corsius wilde deze dag in 2008 niet organiseren en verzocht een ander dit te doen.

Nico Oosterbaan nam de handdoek spontaan op en wilde dit wel doen. Harrij Schuil was bereid Nico te coachen. Dus we hadden weer een echte jubileumcommissie. Op de jaarvergadering hadden we besloten om deze wedstrijd te vervissen op 17 mei 2008. We zouden om 06.00 uur samenkomen op de parkeerplaats van Kardinge. Kosten waren er deze dag ook niet aan verbonden en het enige wat de leden moesten doen, was opgeven.

In totaal kwamen er twintig aanmeldingen, maar op het laatst zegden er nog drie af. Wie niet in de gelegenheid was om naar Kardinge te komen, werd keurig van huis opgehaald. Als laatste kwam Nico er aan en onder luid applaus werd het verwelkomd.

Op eigen initiatief en een vrije keuze kon iedereen een plekje in de vier beschikbare auto’s zoeken. De dames dachten dat we met de bus gingen en hadden zich al genesteld in de bushalte.

Er gingen stemmen op dat we elk een kaartje kregen voor de citybus en dan de wedstrijd gingen vervissen in de stad Groningen. Maar dat bleek niet het geval te zijn. Wat er wel ging gebeuren was en bleef voor alsnog een raadsel en Harrij en Nico hulden zich in stilzwijgen.

De chauffeurs wisten dat ze naar het hotel-restaurant Aduard moesten rijden, maar meer wisten zij ook niet. In Aduard was er een tafel gereserveerd in de eetzaal, maar dat was voor ons niet de bedoeling. Wel was er voor ons een kopje koffie.

Daarbij kon iedereen een gebakje uitzoeken. Uiteindelijk vierden we wel een verjaardag. De serveerster was nog maar net wakker en had niet alle knopen van de bloes vast. Dit viel Jan P. op en attendeerde de serveerster er op. Maar die vertelde dat er toch niets kwam uitrollen, maar dat stelde Jan niet gerust en bood zijn hulp aan om de knoopjes vast te maken.

Maar de dame nam alle risico en liet het zoals het was. Na een inleiding door de voorzitter Huub, nam Nico de leiding over en vertelde wat er deze dag allemaal ging gebeuren. We gingen vandaag vissen in de buurt van Steenwijk en na afloop zouden we een etentje hebben.

Het eerste kopje koffie en het gebakje was aangeboden door de vereniging en de overige verteringen kwamen voor eigen rekening. Na het vertellen van enkele anekdotes en sterke verhalen konden we in de auto’s. Nico wist niet precies hoe we bij het Steenwijkerdiep moesten komen en verzocht Huub voorop te rijden. Volgens de weerprofeten zouden we in het noorden van het land het wel droog houden, maar in het midden kon het wel eens gaan regenen.

Nu ligt Steenwijk wel bijna in het midden en misschien kregen we er mee te maken. Maar we hadden de laatste jaren altijd geluk met het weer en waarom vandaag niet. Met een lekker gangetje reden we naar Heerenveen om daar de afslag naar Wolvega te nemen. Even voorbij Oranjewoud waren we twee auto’s kwijt. Dan maar even aan de kant wachten.

Toen we Harrij belden vertelde die dat zij er aankwamen. Later hoorden we dat zij waren doorgereden naar Joure en dan ben je te ver. Nu heeft Harrij de beschikking over GPS en alle ander moderne snufjes in de auto. De dame van de GPS schreeuwde zich schor dat zij hier af moesten, maar niemand sloeg hier aandacht op. Zij reden gewoon door en de dame dacht: “Zij bekijken het maar, ik doe niet meer”. Maar uiteindelijk kwamen we toch aan het Steenwijkerdiep Noordzijde. Hier stapten elf personen uit en nestelden zich bij de picknickbankjes. Misschien had er iemand iets lekkers meegenomen. Jan P., Martin, Jack, Nico en Harrij gingen door naar de Hesselingenbrug.

Huub was daar ook naar toegereden, maar niet om te vissen. Hij wilde vandaag allerlei plaatjes maken voor de website. Nu kwamen we daar niet voor de eerste keer en wist iedereen zijn favoriete plekje. Jack bedacht zich geen moment en ging over de brug links en naast de dukdalf probeerde hij zijn geluk. Nico, Harrij en Martin liepen het fietspad af.

Na ongeveer een kilometer lieten zij daar hun dobber te water. Jan stond een beetje te twijfelen. Zou hij weer naar zijn plekje gaan, waar hij vijf jaar geleden algemeen kampioen werd of wilde hij iets anders proberen? Maar zijn keus bleek niet de juiste te zijn en dus ging hij maar richting Jack.

Jack deed goede zaken en het zag er hoopvol uit. In rap tempo ving hij vier vissen met een paar kleintjes. Hij was blij dat Huub wegging, want nu kon hij verder naar achteren. Bij Harrij ging het ook uitstekend. Hij ving direct zes vissen, maar daar bleef het ook bij. Zelfs goed mopperen leverde geen extra vis op. Martin deed het iets minder, maar ook hij was tevreden. Jan moest zich beperken tot één visje van 15cm, maar de rest zou vast wel komen.

Even later begon het te regenen en werd het tijd voor het regenpak. Nu kan je ook wachten tot je goed nat bent, maar het is raadzamer om dat ding direct maar aan te trekken. Huub moest nog een stevige wandeling maken om plaatjes te maken van de sjouwers.

Toen dat gebeurd was wenste iedereen succes en ging terug naar de eerste stopplaats. Intussen was het opgehouden met zachtjes regenen en was het stevig gaan regenen. Bij de eerste stopplaats waren de vangsten ook niet om over naar huis te schrijven.

Dus doen we dat ook maar niet. Jan B(ults) is een geweldige vent en denkt altijd aan iedereen. In zijn bus heeft hij van alles en iedereen mag er gebruik van maken. Trijn had geen regenpak, maar zij mocht van Jan een grote groene paraplu gebruiken. Daardoor werden zelfs haar voeten niet nat. Daar had Ale ook geen last van, maar hij had zelf een paraplu meegenomen.

Als het niet tegen de regen zou helpen, dan bood het wel bescherming tegen de wind. Nu was er bijna geen wind, maar wel regen en dus kwam dat ding goed van pas. Hij had een feeder meegenomen en ging echt voor de dikke jongens. Na twee uur bestond zijn vangst uit een viertal net maatse vissen en dat was niet de bedoeling.

Marcel had helemaal geen regenpak meegenomen en om half elf liep het water hem overal uit. Rillend en trillend zat hij bij de waterkant. Tot overmaat van ramp, had hij ook nog geen vis gevangen. Ook was zijn maatje Marjon in geen velden of wegen te bekennen en dus kon hij ook niet even uithuilen op een vertrouwde schouder.

Gelukkig kwam Jan op één van zijn tochten terug en nam Marcel mee naar zijn bus. Daar had hij wel droge kleren en die moest Marcel even aandoen. Bovendien kon hij in de bus plaatsnemen en daar maakte Marcel dapper gebruik van. Vlak naast de brug ving Gerrit een paar vissen en Marcel kon er alleen jaloers naar kijken.

Intussen had Trijn de paraplu opgezet, maar de vissen waren er nog niet. Ook Anneke zat te wachten op de dingen die nog moesten gebeuren. Eerst werd een visje gevangen en even later verdween de dobber weer. Nu was het raak en hing er een dikke vis aan.

Maar die wilde zich niet laten vangen en ging gewoon weer verder met het geen hij mee bezig was. Jan B, Kees en Sicco waren de brug overgegaan en richting het zandpad gelopen. Maar ook hier was de vis moeilijk te vangen. Tijdens onze fotoreportage vonden we Marjon.

Ze was een heel eind bij Marcel weggelopen en zij bezwoer dat ze geen ruzie hadden. Ze wilde vandaag met haar feeder spelen en vond het bij de brug veel te druk. Daarom was ze verder gelopen om een mooi stukje te vinden. Nu had ze dat stukje gevonden, maar ging niet met de feeder vissen. Onderweg stond René te vissen en hij mopperde niet.

Hij had er al een stuk of tien en die had hij daar gevangen. Misschien zaten er nog wel meer. Maar dat bleek niet helemaal het geval te zijn en dus ging hij iets verder. In eerste instantie liep hij te ver, maar daar kwam hij op tijd achter. Iets terug achter een bootje was het helemaal raak. Hij ving op dat plekje wel 17 vissen en dat was voor deze dag wel heel bijzonder.

Bijzonder was het ook dat Bouwina op het eerste plekje een dikke voorn van 31 cm ving. Zachtjes begon ze al te jubelen, maar één vis maakt nog geen mooie dag. Zij dacht wel: “beter één in de hand dan de lucht van tien”. Aan de overkant tegenover Marjon waren Jan, Kees en Sicco stuivertje aan het wisselen, maar veel meer zat er niet in.

Intussen waren we al een paar uur verder en vond Huub het ook tijd worden om een dobber te water te laten. Huub zette de auto bij Anneke neer, zodat die er op kon passen. Huub ging over de brug naar links. Daar was nog niemand geweest en in het verleden had Henk Wiegman daar eens een klapper gemaakt. En wie weet zou het vandaag ook wel eens weer zo kunnen zijn.

Op het eerste plekje werden 3 dikke vissen gevangen. Op elk plekje verder bleef het beperkt tot één of twee. Intussen was hij al wel 2 kilometer verder en had al elf vissen. Toch besloot hij om weer terug te gaan, want alleen vissen is geen bal aan. Huub miste zijn maatje Andries en dat was duidelijk te merken. Weer bij de brug aankomend bleken daar de vangsten ook beter te gaan bij Ale.

Hij ving zelfs een mooie zeelt van 50 cm en dat vonden de dames maar een rare vis. Ze hadden nog nooit zoiets gezien. Toen zij het beter gingen bekijken, vonden ze het toch wel een mooie vis. Ook kon Ale nog een paar brasems aan zijn totaal toevoegen. Ale zat met zijn feeder anderhalve uit de overkant en daar ving hij de vis. Waarom je dan met een feeder vist is de vraag.

Je kunt gewoon over de brug en anderhalve meter uit de kant vissen met een gewone hengel. Dat deden Sicco en Bouwina ook, maar zij vingen daar niet de vis. Of zal het misschien dan toch aan het speciale voer van Ale liggen? Het kon Jan allemaal niet deren en fluitend en zingend liep hij van de ene kant naar de andere kant. Hij was buiten en dat is ook lekker.

Bovendien was het vandaag een feestdag en daar moest van genoten worden. De temperatuur was zeker met tien graden gedaald en het berekoud. Als je een vis ving was dat gewoon lekker warm in de handen. Huub ving een dikke platter en stond er een tijdje mee in de handen.

Op die manier kon je nog even je handen warmen. Maar dat vond iedereen. Marjon had eerst nog even in overweging om maar te gaan zwemmen en daardoor een beetje warm te worden. Intussen was Gerrit ook even aan de scharrel gegaan en liet Anneke maar alleen zitten.

Nu was Trijn in de buurt en dus vond hij het wel vertrouwd. Hij kwam op een plekje van René te staan en de vissen die René niet wist te vangen, ving hij. Het waren net maatse rietvoorns, maar die tellen ook. Af en toe was hij de trotse bezitter van een halve boom en met vakmanschap wist hij die boven water te halen. Helaas tellen die niet, want anders word je te snel kampioen.

Jan Bults wilde toch nog even voor de brug naar links, want daar was ook nog niemand geweest. Maar lang kon hij niet genieten van zijn vrijheid, want Sicco en Kees wisten hem wel te vinden. Met veel inspanning wisten ze er nog drie vissen bij te vangen en daardoor heb je toch wel even je best gedaan. Huub was de andere kant opgelopen en was snel twee boerderijen verder.

Maar de vissen lieten zich niet vangen. Dan maar weer terug en op de terugweg kwamen we Marjon weer tegen. Zij had intussen best wel medelijden gekregen met Marcel en liep met Huub terug. René vertelde nog even in geuren en kleuren over zijn befaamde plek aan het Steenwijkerdiep.

Bij de auto ontdeden we ons van het regenpak en dat was aanleiding voor de rest om er ook maar een punt achter te zetten. De achterklep van het busje ging omhoog en Trijn zette haar zitvlak in de bus. Dat leek Huub ook wel wat en schoof zijn klein zitvlakje er naast.

De rest bleef onder de klep staan. Nu heeft Jan van alles in de bus, maar een fatsoenlijke frituurpan met een paar kroketjes ontbraken. Misschien een tip voor de volgende keer. Na een poosje stapte Huub en Bouwina in de auto om even te kijken bij de volgende stopplaats.

Zij waren nieuwsgierig hoe het daar met de boys ging. Intussen was het harder gaan waaien en was het ook kouder geworden. Bij de brug stonden alleen Martin en Jan P. Martin was zeer tevreden met zijn vangst en het waren ook nog dikke vissen. Dat was mooi meegenomen.

Jan P. was iets minder enthousiast. Hij had zijn zinnen gezet om wederom kampioen te worden, maar die hoop had hij al opgegeven. Je moest wel veel hoop hebben om alle gaatjes te dichten en dan was het misschien wel droog gebleven.

Harrij, Nico en Jack waren in geen velden of wegen te bekennen. Toen maar weer terug naar de eerste stopplaats en wachten tot het half drie werd. Volgens Nico had hij 29 vissen en was hij blij dat hij zeven stuks meer dan een week eerder.

Maar we hebben drie keer alles geteld en wij kwamen niet verder dan 27 stuks. Misschien is een telraam iets voor Nico. Ook nu weer kreeg hij klop van Harrij en volgens Nico lag dat niet aan zijn hengel. Het is een mooie omgeving, maar een cafeetje met een zonnig terras werd node gemist. Eindelijk maar toch konden we allen vertrekken naar Aduard, waar we aan tafel konden. Na een voorspoedige reis kwamen we in Aduard terug en konden aan tafel gaan.

Nu zaten we in het rokersgedeelte en konden de rokers gaan genieten van hun sigaretje. Intussen werden de drankjes geserveerd en zat de stemming er al goed in. Na ongeveer drie kwartier gaf Nico het sein voor het uitserveren van de soep.

Er werden twee soepterrines met groentesoep en tomatensoep op tafel gezet. Over de lange tafel stonden er in totaal 4 stuks. Er lagen grote servetten over de tafel en de twee mensen tegenover elkaar hadden daar elk een stuk van. Maar als je tegenover René zat, dan had je een probleem.

Dat had Bouwina. Als zij de lepel in de soep wilde doen, trok René aan het servet en was de soep weg. Op die manier krijg je het bord nooit leeg. Daarna werd de schnitzel geserveerd met alle toebehoren. Nico kreeg als allereerste een exemplaar op zijn bord en die was lekker groot. Harrij zag dit en greep gelijk in. Hij vertelde de serveerster dat Nico op dieet was en dat hij een kleintje moest hebben.

De schnitzel verhuisde naar het bord van Harrij en voor Nico werd de kleinste uitgezocht. Toen Nico besefte wat er gebeurde was het kwaad al geschied. De omstanders hadden toen dikke pret. Als toetje kwam er een grote berg ijsballetjes met allerlei sauzen en vruchten.

Dat was smullen geblazen. Na het eten was iedereen vol lof over het voortreffelijk diner en de gezelligheid waarmee dit naar binnen was verwerkt. In totaal hebben we ruim twee en half uur aan tafel gezeten. Dit maakte veel goed en de slechte vangsten van de dag waren helemaal vergeten.

Daarmee was er een eind gekomen aan de viering van het 95 jarig bestaan. Iedereen kon zijn drankjes afrekenen en daarna in de auto stappen om terug te rijden naar Kardinge. Maar zoals zo vaak zit het venijn meestal in de staart. Na het afrekenen was Nico zo blij dat zijn taak er op zat, dat hij gelijk in de auto sprong en met een rot gang naar zijn Anneke ging.

Hiermee liet hij Gerrit en Anneke in Aduard staan. Hij was totaal vergeten dat hij die nog naar Kardinge moest brengen. Bovendien zaten alle visspullen nog bij hem in de auto. Dan maar even Nico op zijn mobiel bellen en dan kon hij terugkeren. Maar je kunt beter de paus bellen. Ook op zijn huisnummer was geen gehoor te krijgen. Huub bracht René en Trijn naar Kardinge en René zou dan Trijn wel even naar huis brengen, zodat Huub weer terug kon rijden om de Hagels op te halen.

Voor de zekerheid ging Huub toch nog maar even naar Bedum, maar ook daar was Nico nog niet. Dan maar naar Kardinge en zo konden de Hagels naar Hoogezand rijden. Nu maar hopen dat Nico nog eens in zijn kofferbak keek en zag wat er gebeurd was.

Om vijf over half acht ging bij Huub de telefoon en Nico was tot de ontdekking gekomen dat hij heel iets doms had gedaan. De visspullen werden alsnog bij Huub afgeleverd en tegen acht uur kon er richting Hoogezand een belletje gaan. De spullen waren terecht en nu was de jubileumviering echt voorbij.

De uitslag was: